Ik heb mezelf een doel gesteld, in het najaar 2024.
Onze vakantie heeft mij zeker weten dichter bij dit doel gebracht.
Wat dat doel is?
Deel 2 van De Wisselaars – de zwarte vonk uitgeven.
Heeft de rest van de familie dan zitten toekijken hoe ik schreef?
Natuurlijk niet. Mijn mannen wilden wielrennen in de bergen van Schotland en ik zat lekker achter mijn laptop. Die deal was snel gemaakt.
(Ze zijn 7 keer weggeweest!)
Thuis kost het me meer moeite om de pen op te pakken. Mijn werk als schrijfcoach gaat voor het schrijven van mijn manuscript. Ergens diep vanbinnen weet ik wel dat mijn eigen doel óók belangrijk is. Maar mijn klanten gaan altijd voor; zij wachten op een antwoord. Mijn manuscript wacht geduldig totdat ik weer tijd kan vrijmaken.
Vakantie is dan de gelegenheid om mijzelf volledig te richten op mijn doel.
Hier in het vakantiehuisje was niets dat me afleidde. Behalve de dieren om mij heen was er niets.
Ik zag de grazende schaapjes.
Ik hoorde het gekrijs van een roofvogel.
Juist zij kregen het voor elkaar dat ik in de modus van de ontspannenheid kwam. Mijn aandacht vestigde zich op het manuscript. De zinnen vloeiden, omdat mijn hoofd leeg was. Vrij en klaar om meters te maken.
Schrijven van een manuscript is een creatief proces dat slechts kan starten en doorgaan als al het andere wijkt. Ruimte maakt.
Maanden heb ik geworsteld met het einde van het verhaal. Zelfs zo ver dat ik praktisch helemaal overnieuw ben begonnen. Daar aan die krakkemikkige keukentafel snapte ik hoe het verhaal moet eindigen!
Eenmaal thuis is het van belang die ontspannenheid voor het schrijfproces vast te houden. Door te blijven geloven in mijzelf en mijn boek! Door simpelweg tijd te plannen.
Schrijven is net als racefietsen. Diepe dalen en hoge toppen. Schakelen naar een lichter verzet om de top te halen. Mijzelf lekker laten gaan als ik de heuvel afdaal. Verzuurde benen. Blauwe vingers van het schrijven.
Eenmaal op de top van de berg zie ik dat fantastische uitzicht: mijn 3de boek!