Langeweg – 2021 na Chr. – planeet Aarde
Elvira werd wakker door de roep van een meeuw. Ze kwam kreunend overeind en deed haar sloffen aan. Het meisje stapte de huiskamer van hun driekamerflat binnen. Ze drentelde om de tafel heen, omdat ze zich ongemakkelijk begon te voelen onder de vragende blik van haar moeder. Negen van de tien keer was er dan iets. Kristel zat aan de keukentafel te ontbijten en wees naar haar mobieltje.
‘Ik had net Anna’s moeder helemaal overstuur aan de telefoon,’ begon ze.
‘Wanneer is die niet overstuur?’ onderbrak Elvira haar. Ze ging aan tafel zitten, pakte een boterham uit het mandje en smeerde er smeerkaas op.
‘Ze vertelde me dat ze jou een aantal keer had gebeld om te vragen of Anna bij jou was,’ ging Kristel onverstoorbaar door. ‘Anna is niet thuis. Wat is er gebeurd?’
Ze wist dat haar dochter gelijk had, maar ze zou zich ook geen raad weten als haar dochter niet was thuisgekomen. Elvira kauwde op haar boterham en voelde dat ze bloosde.
‘Ik had met haar afgesproken bij Polly Magoo. Anna dacht dat we met z’n tweetjes zouden zijn, maar ik had ook met Zoë afgesproken. Ik heb dat niet aan haar verteld.’
Elvira zag de subtiele beweging van de wenkbrauwen van haar moeder omhooggaan en werd daardoor nog roder. ‘We kregen ruzie, en toen liep ze weg. We zijn toen naar Nicks huis gegaan.’
‘En met wie ging je dan naar Nick?’ vroeg Kristel.
‘Gewoon. Met Zoë, Milan en Yara. Justin bleef volgens mij bij Nick slapen, maar dat weet ik niet zeker. Het loopt niet zo lekker tussen die twee de laatste tijd.’
‘Het kwam niet in je op om Anna’s moeder terug te bellen?’ vroeg Kristel, die niet geïnteresseerd was in de relatie van Nick en Justin.
‘Nee. Ik had daar geen zin in,’ mopperde Elvira. Ze bleef naar haar ontbijtbordje kijken en nam een hapje van haar boterham.
‘Als je gegeten hebt en aangekleed bent, bel je haar op en dan vertel je precies wat er is gebeurd. Die arme vrouw staat doodsangsten uit,’ zei haar moeder.
‘Mam! Ik weet toch niet waar ze is!’ riep Elvira.
‘Ze is je beste vriendin! Je had nota bene met haar afgesproken!’ zei Kristel.
Elvira zweeg en hoorde aan de stem van haar moeder dat er nog meer zou komen. Ze keek haar dan toch maar aan.
‘Je mag best wel een beetje meer bezorgd zijn. Ze is er altijd voor jou geweest toen je vader net was overleden. Zoë was in geen velden of wegen te bekennen!’ zei haar moeder.
Het hoge woord was eruit. Het ging haar moeder ook om de vriendschap met Zoë. Ze vond haar een loeder. Dat had ze vaak genoeg laten blijken. Het meisje had zich tussen haar dochter en Anna gedrukt en Elvira had hier niets van gezegd.
Elvira slikte; dit was precies wat Anna haar had verweten gisteren. Ze knikte, schoof haar stoel naar achteren, slofte naar haar kamer, die ze deelde met haar broer, en rommelde in de kast op zoek naar een T-shirt toen ze Freek hoorde binnenkomen.
‘Nick heeft gebeld,’ zei Freek, terwijl hij het mobieltje aan zijn zus gaf.
Elvira wilde mopperen dat hij niet zomaar haar mobiel moest pakken, maar ze liet het gaan. Dit was niet het moment om boos op hem te zijn. Hij wilde haar alleen maar helpen. Ze glimlachte een bedankje. Terwijl ze op de rand van haar bed zat, belde ze Nick terug.
‘Je had gebeld,’ zei Elvira.
‘De moeder van Anna heeft mij gebeld. Anna is zoek,’ zei Nick. Hij klonk bezorgd.
‘Weet ik. Ze had mij ook al gebeld.’
‘Weet je waar ze is?’
‘Nee. Ze was boos weggegaan. We moeten haar zoeken,’ zei Elvira. Ineens voelde ze dat er iets niet in de haak was. Anna was altijd supervoorzichtig.
‘Daarom bel ik je. Ik zie je bij de muziektent,’ zei Nick.
‘Is goed. Ik ga me aankleden. Ben er over vijf minuten,’ zei Elvira.
Snel liep ze terug naar de kamer waar haar moeder opnieuw telefonisch in gesprek was. ‘Luister, Miriam. Misschien is ze bij een andere vriendin? We gaan haar echt wel vinden. Heus,’ probeerde Kristel haar gerust te stellen. Ze staarde naar de koffiemok die op de tafel stond en dacht koortsachtig na, terwijl Miriam aan één stuk door huilde. Elvira ving de jas op die Freek naar haar toe gooide. Hij had zijn jas al aan. Blijkbaar wilde hij meezoeken.
‘Mam. Ik heb met Nick afgesproken bij de muziektent. We gaan haar zoeken. Oké?’ vroeg Elvira.
‘Ik ga naar Miriam,’ zei haar moeder. ‘Hou je mobiel aan!’
Die dag waren ze de zoektocht vol goede moed begonnen. De hoop op een goede afloop verdween naarmate de dag vorderde en resultaat uitbleef. Aan het einde van de middag stond Elvira radeloos in de achtertuin van Anna. Haar schuldgevoel had de weg gevonden naar haar maag; ze voelde zich misselijk. Terwijl ze de tranen uit haar ogen wreef, kwamen haar vrienden vermoeid de tuin in. Anna was onvindbaar, dat was de harde conclusie.
‘Het kan toch niet zo zijn dat ze zomaar weg is?’ vroeg Freek zich hardop af.
‘Nee, dat lijkt me ook niet,’ zei Yara, die haar arm om Elvira had geslagen. Yara voelde dat er naar hen werd gekeken, ving de blik van Zoë op en schudde haar hoofd. Maar Zoë negeerde de waarschuwing en uitte de gedachte die al de hele dag in haar hoofd had rondgespookt.
‘Volgens mij is Anna gewoon weggelopen,’ zei ze op een kattige toon.
‘Wat zeg je?’ riep Elvira. Haar maag stuwde het schuldgevoel terug naar haar hart.
‘Je hebt me wel gehoord, Elf. Ze zit gewoon bij haar vader. Haar ouders zijn toch gescheiden?’ ging Zoë door. ‘Misschien kan jouw moeder die man bellen?’
Elvira deed een stap naar voren en duwde met haar handen ruw tegen de borst van Zoë. Het meisje viel tegen Justin aan die haar opving. Elvira priemde met haar vinger in de schouder van het meisje.
‘Eén: Anna is niet weggelopen. Twee: Ik ben geen Elf voor jou,’ siste Elvira.
‘Dan niet, Élvira. Ik blijf erbij. Ze is gewoon ergens anders,’ zei Zoë, bereid om de boel op te stoken.
‘Ruziemaken heeft nu geen zin. Morgen zien we wel verder,’ zei Nick, die Elvira wegtrok. Hij keek naar Justin, in de hoop dat hij Zoë zou kalmeren, maar zijn vriend reageerde niet op de onuitgesproken vraag. Stiekem baalde Justin dat Nick zoveel tijd besteedde aan het vinden van het meisje. Ergens gaf hij Zoë wel gelijk. Ze zou zomaar bij haar vader kunnen zijn. Tegelijkertijd nam hij het zichzelf kwalijk dat hij zijn eigen sores belangrijker vond dan het terugvinden van Anna.
‘Ga je mee naar huis?’ vroeg Justin dan toch. ‘We kunnen nu toch niks meer doen. Het is wat je zei. Morgen weer een nieuwe dag.’ Hij streelde met zijn vinger langs de hals van Nick. Meteen sloeg Nick de hand geërgerd weg, hij had geen behoefte aan de avances van Justin.
Zoë, die de gespannen sfeer tussen de jongens had opgemerkt, had met Justin te doen. Alsof er ook al geen tijd mocht zijn voor andere dingen.
‘Ga je mee, Justin? We moeten toch dezelfde kant op,’ zei Zoë met een poeslief stemmetje. De jongen keek niet meer naar Nick en beende weg zonder afscheid te nemen van de anderen.
Nick twijfelde of hij zijn vriend achterna moest rennen, maar hij was moe van de hele dag zoeken naar Anna. Zijn benen weigerden dienst. Hij zuchtte, zag Yara wegfietsen en zwaaide naar haar.
‘Jullie blijven zeker hier?’ vroeg hij aan Elvira.
‘Mijn moeder is nog binnen,’ antwoordde het meisje. ‘We zullen hier wel blijven eten.’
Al die tijd had Milan niks gezegd en wachtte op het juiste moment om weg te gaan. De jongen had het hele gedoe tussen de meisjes vanaf een afstandje bekeken. Hij bemoeide zich nooit met de ruzies, ook niet op school. Hij had alleen meegeholpen vandaag, omdat hij samen met Nick in de schoolband zat. En hij mocht Anna wel.
‘Ik ben morgen op school. Ik ben benieuwd wie er nog meer verdwenen zijn,’ zei hij.
Het was een rare opmerking van Milan, maar de anderen namen het hem niet kwalijk. Het was een vreemde situatie die ze geen van allen meer in de hand hadden.
‘Zie je morgen, bro,’ zei Nick en duwde de jongen naar zijn fiets. Milan haalde die van het slot en draaide het fietspad op.
‘Appen als je weer thuis bent,’ riep Elvira nog.
‘Ja mamma!’ riep Milan.
Ondanks alles moest Elvira lachen.