Het schrijven van een verhaal is een proces dat je in je eentje doormaakt.
Je begint aan de eerste structuur, het bouwen van een setting, personages en hun karakter, plot.
De een legt alles van tevoren vast en ander schrijft gewoon een eindje weg en gaat daarna pas structureren.
Zoveel mensen, zoveel schrijvers.
Gaandeweg groei je in het verhaal en besef je intuïtief in welke richting het personage zich gaat ontwikkelen. Je schrijft door en dan… door een situatie thuis, op het werk verlies je grip. Je hebt ineens geen tijd meer om te schrijven. Jouw verhaal rust in zijn bestand.
Wie kent het niet? Geen tijd, geen rust en ontspanning meer. Andere verplichtingen eisen jouw aandacht op.
Ik heb dit vaak genoeg meegemaakt. Onrustig werd ik. Ik voelde dat ik contact verloor met de verhaallijn. En hoe lief mijn mannen ook zijn, helemaal begrijpen wat ik doormaak, is lastig voor hen.
Op zulke momenten ben ik superblij met mijn schrijfmaatje.
Ze luistert, oordeelt niet, snapt en motiveert mij. Ze leest mee, corrigeert teksten, denkt mee in verhaallijnen. We lachen samen en delen de euforie van die ene fantastische zin!
Voor mij is mijn schrijfmaatje iemand op wie ik kan terugvallen in the hour off need én als er een feestje gevierd mag worden!
Eentje die net als ik – zo gek als deur – roept: “Vandaag niet storen. Ik schrijf!”