Venus
Elvira rolde uit haar bed en pufte van de hitte. Ze sliep al weken zonder een dekbed, omdat het veel te heet was. Ze snakte naar een week van vrieskoude en sneeuw. Ze keek omhoog naar het bovenste bed van het stapelbed; haar broer was er niet. Zeker plassen. De deur naar het balkonnetje stond wagenwijd open en nog woei er geen frisse wind naar binnen. Ze schoof het gordijn een stukje opzij en stapte over de drempel. Automatisch keek ze naar boven, op zoek naar de ster van haar vader. Ze wilde niet huilen, ze had het afgelopen jaar genoeg gehuild. Een paar maanden voordat corona kwam, werd haar vader ziek. Longkanker. Elvira snapte er niets van; haar vader had nooit gerookt. Ineens, binnen een paar maanden was haar sterke vader verdwenen. Op zijn sterfbed had hij gezegd: “Laat me maar gaan. Ik ga op reis met mijn sterrenschip. Planeten zoeken.” Haar vader was, naast zijn beroep van metselaar, amateur-sterrenkundige. Ze woonden in een klein boerderijtje voordat hij ziek werd. In de achtertuin had hij een sterrenwachthuisje gemaakt, hij had een echte sterrenkijker. Haar vader geloofde niet dat het melkwegstelsel het enige was in de kosmos. De kosmos was zo groot. Er moest meer leven zijn.
‘Hé, Elf, kun je ook niet slapen?’ vroeg haar broer. Elvira schudde haar hoofd en veegde met de rug van haar hand de tranen van haar wangen. Zoals altijd trok haar grote broer haar naar zich toe.
Ik kan pappa niet vinden,’ zei ze.
‘Daar, rechts. Dat is de helderste ster,’ zei Freek en wees. Hij liet haar los en leunde met zijn handen op het balkon en tuurde in de verte. Hij had alleen zijn boxershort aan. Elvira was best trots op haar broer; hij had behoorlijk wat aandacht van de meisjes. Een blonde lok gleed over zijn gezicht. Geërgerd haalde hij zijn hand door zijn haar. Door die stomme corona kon hij al weken niet naar de kapper.
‘Waarom kan jij niet slapen?’ vroeg Elvira. Meestal sliep hij klokje rond en kwam pas laat zijn bed uit. Zelfs met dit hete weer. Maar dat was vast ook de schuld van corona. Of toch door het overlijden van pappa?
‘Ik moet telkens aan hem denken,’ zei hij zacht en draaide zich naar haar om. ‘En jij’
‘Ik heb geen zin om naar tante Greet te gaan maandag. Dat stomme mens,’ mopperde Elvira.
‘O, ja. Tante Greet,’ pufte Freek.
‘Je gaat me toch niet vertellen dat je dat vergeten was?’ vroeg Elvira verbaasd.
‘Nee. Maar ik dacht er even niet aan.’
‘Waarom moest mamma dan ook dat artikel over jonge weduwen delen op Facebook! Dan hadden we haar nooit ontmoet,’ mopperde Elvira.
‘Waar kent ze haar ook alweer van?’ vroeg Freek, die zulke dingen gauw vergat. Onnozele vrouwendingen noemde hij het. Hij zuchtte, zijn vader had hetzelfde gedacht.
‘Greet was mijn vriendin van de havo. Ze ging journalistiek studeren in Groningen. Ze nam het mij kwalijk dat ik met pappa trouwde. Volgens Greet deed ik aan downdaten en zou ons huwelijk nooit standhouden. Ik zou mijn talenten vergooien,’ zei hun moeder, die de kamer binnenstapte.
‘Ze was gewoon stik jaloers, omdat jullie in de boerderij gingen wonen,’ zei Elvira, die een stap opzij deed, zodat haar moeder bij hen op het balkon kon staan. Ze zeiden niets en keken naar de heldere ster, ieder met hun eigen gedachten.
‘Zou pappa naar Saturnus zijn?’ vroeg Elvira. Ze fantaseerde graag dat haar vader inderdaad met zijn sterrenschip naar de planeten was. Dat verzachtte de pijn. Het verlies. Saturnus was zijn favoriet vanwege die baan om de planeet heen. Freek en haar moeder gingen altijd mee in die fantasie. Dat deden ze al maanden zo. Ze vertelden het tegen niemand, omdat het hun geheim was. Bovendien had hij het ook altijd gedaan. Zo verwerkte hij de drukte in zijn hoofd. De kosmos. De planeten. Het oneindige zwarte gat.
‘Hij heeft een marsmannetje als crew op zijn schip,’ zei Freek.
‘Ja, maar dan niet de groene. Hij heeft het blauwe marsmannetje met het antennetje op zijn hoofd. Dat beweegt als het loopt. Met dat antennetje kan hij praten met pappa,’ fantaseerde Elvira erop los. Ze lachten, even waren ze de pijn vergeten. Elvira zuchtte diep. Ze moest het vragen. Nu of nooit. ‘Mam,’ begon ze.
‘Hm,’ deed haar moeder.
‘Moeten we echt naar tante Greet?’ vroeg ze. ‘Ik heb echt geen zin. Ik haat dat mens.’
‘Elf! Dat zeg je niet,’ zei haar moeder geschrokken.
‘Nou, jij noemde haar anders vanavond kutwijf. Dat is ook niet zo aardig,’ zei het meisje. Haar moeder werd rood. Om zijn zus te helpen zei Freek: ‘Elf heeft wel gelijk. Ze is vreselijk. Wat moeten we daar dan doen? Oost-Groningen! Daar is geen fuck te doen.’
‘Je neemt je racefiets maar mee,’ zei hun moeder.
‘Dat meen je niet! Ik ga niet mijn dure racefiets in de trein meenemen. Of jij moet met de auto, dan kan die in de achterbak,’ zei Freek. Die laatste zin was gemeen van hem, vond Elvira. Hun moeder was een draak achter het stuur.
‘Het is toch al die tijd goed gegaan met het thuiswerken en onze lessen enzo. Freek en ik zijn poeslief. We maken echt geen lawaai. Freek gaat de hele week gamen en ik tiktokken. Alsjeblieft?’ smeekte Elvira.
‘Ik kan het onmogelijk afzeggen. Ze heeft vast alles al zo ingericht dat jullie er kunnen slapen. Bovendien is het de meivakantie. Dan zijn jullie gewoon lekker weg. Ga naar Lauwersoog of zwemmen. Weet ik veel,’ probeerde hun moeder. De tranen prikten achter haar ogen.
‘Zie je het voor je. “Freek, mondkapje! Anderhalve meter houden. Niezen in je elleboog”,’ bauwde hij Greet na. ‘Jezus, alsof ik dat niet weet.’ Hun moeder zuchtte ongemakkelijk.
‘Ik wil het wel, maar ze is zo bazig. Ze weet het altijd beter,’ bekende hun moeder eerlijk.
‘Stuur dat akelige mens naar Venus. De venusvrouwtjes hakken haar in mootjes, in de pan en… poef,’ zei Elvira en gooide haar handen in de lucht.
‘Dat zei je vader ook altijd,’ zei hun moeder zachtjes. Meteen liep ze terug naar binnen om haar mobieltje te halen.
‘Wat ga je doen?’ vroeg Elvira.
‘Haar een appje sturen dat jullie niet komen.’
‘Het is middennacht!’
‘Ik doe het nu. Morgen durf ik niet meer