Een goed fantasy verhaal leest als een trein als je wordt meegetrokken in de magische wereld.
Toch?
Er is een element in een boek dat voor mij superbelangrijk is: vriendschap.
Vriendschap gaat veel verder dan een mooi geschetste setting of een gevaarlijk gevecht.
Als lezer vind ik het heerlijk om de groeiende vriendschap mee te beleven.
Als schrijver vind ik het juist de uitdaging om die vriendschap tot bloei te laten komen in al zijn verscheidenheid.
Het zijn niet alleen de helden, maar ook de personen in de omgeving van de held die de vriendschap kleur geven. De persoon die de held ondersteunt in zijn opdracht kan mij ontroeren.
We kennen de beroemde helden zoals:
- Sam voor Frodo uit In de ban van de ring
- Ron voor Harry uit de Harry Potter reeks
- Zuzana voor Karou uit de trilogie van Laini Taylor
En in mijn eigen boeken:
- Ivor voor Alex en Thomas uit De Legende van het Moeras
- Tamak voor Yasir uit de Wisselaars
Op de momenten dat de held de neiging heeft om op te geven, maakt de vriend het verschil.
Hij* trekt hem uit de put, praat op hem in of redt hem uit een lastige situatie. Altijd is hij er. Hij komt altijd weer terug na een fikse ruzie. Ook al maken ze fouten of begrijpen ze elkaar verkeerd, nooit laten ze elkaar in de steek. Halverwege het verhaal kiezen ze ervoor om schouder aan schouder het laatste gevecht aan te gaan.
Een fantasy boek leest voor mij als een trein als de vriendschap overeind blijft. Heel cliché maar “eind goed, al goed” streelt mijn behoefte aan liefde en vult mijn hart met joy. Geeft mij het vertrouwen in het echte leven dat pure vriendschap obstakels overwint en fier het overwinningsfeest viert.
*daar waar hij staat, lees je ook haar of hen, die